Patagonia y Chile

Queridos amigos,
Beter laat dan nooit: alweer vele weken sinds mn laatste blog en ik kan niet geloven hoe snel de tijd gaat. Vandaag ben ik hier precies 7 weken en al bijna op 1/3 van mijn reis. Na 4 weken spaans geleerd te hebben, heb ik dan eindelijk het bruisende Buenos Aires achter me gelaten en ben ik naar het zuiden vertrokken. Heel gek om daar na een maand te wonen weg te gaan, wat een heerlijke stad. Hoewel een maand in het partyhostel milhouse verblijven misschien niet voor iedereen aan te raden is (elke dag naar feestjes en dan weer vroeg opstaan voor spaanse lessen resulteert uiteindelijk onvermijdelijk tot de 'milhouse flu'), heb ik het fantastisch gehad in BA en mis ik het wel een beetje. Op zondag over de San Telmo markt slenteren met een choripan en verse jus d'orange in je hand, op maandag naar bomba del tiempo (een ontzettend chille drumshow waar locals en reizigers helemaal uit hun dak gaan onder het genot van een quilmes biertje), lekker uit eten en cocktails in Palermo en daarna dansen in een van de boliches tot de zon opkomt. Ik heb zoveel leuke en inspirerende mensen ontmoet en grappig genoeg kom je elkaar vaak daarna nog ergens tegen, omdat je vaak toch wel een beetje dezelfde dingen doet of dezelfde kant opgaat. Op dit moment reis ik samen met Emma, een Nederlands meisje die globaal hetzelfde plan heeft en met wie het heel gemakkelijk is om samen  te reizen. Toevallig zitten we allebei in hetzelfde jaar van geneeskunde en iedereen is verbaasd als ze horen dat we elkaar hier ontmoet hebben. Voor een tijdje hebben we met 2 gasten uit Canada en Denemarken samengereisd. Zij waren echt hilarisch en 1 van hen, Nick, heeft een tattoo gezet om die tijd vast te leggen, wat emma en ik toch vrij extreem vonden, maar hijzelf lijkt er erg gelukkig mee. Het was eigenlijk het idee van de andere gast, John, maar volgens mij krabbelt die stiekem terug.
Natuurlijk zijn er ook momentjes geweest dat het wat minder ging, en dan voel je wel hoe ver je van huis bent. Je kunt niet even makkelijk op je fiets stappen naar een vriendin of je ouders opbellen. Gelukkig heb ik hier altijd leuke mensen om me heen en zijn de eenzame momenten dus maar van korte duur. Ik betrap mezelf erop dat ik stiekem nadenk of ik geen wetenschappelijke stage kan doen in Buenos Aires en dat ik nu al nadenk over volgende reizen die ik wil maken. Ik vind Argentinië en Chili al zo vet en er is nog zoveel te zien in de komende maanden dat ik net zo goed een jaar hier zou kunnen doorbrengen (no worries, daar heb ik geen geld voor dus ik kom in juli braaf terug).

Argentinië en Chili dus. Vanuit Buenos Aires heb ik 2 weekendtripjes gemaakt naar Uruguay en de Iguazu watervallen. In uruguay was het heerlijk om een weekendje in een rustig dorpje te zitten aan het strand, na alle drukte en feestjes in BA. Iguazu watervallen waren prachtig, zowel de braziliaanse als argentijnse kant. De foto's volgen later. Nick, Emma en ik zijn same n naar Patagonia, in het zuiden can Argentinië gevlogen. Hier hebben we samen Perito Moreno, een enorme gletsjer, en el Chaltèn, een dorpje vanuit waar je trektochten kunt doen, bezocht. Het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb is echter Torres del Paine, in Chili. Hier hebben we in 3,5 dag 62 km afgelegd tijdens de W-trek. Bergje op, bergje af, langs gletsjers, door dichte bossen en langs ijsblauwe meertjes en riviertjes waar je uit kunt drinken onderweg. Vrij grote uitdaging voor iemand die de afgelopen maanden ipv sporten voornamelijk heeft gefeest, maar ik ben nog nooit in zo'n mooi gebied geweest en het was de blaren en koude kampeernachten waard. We hadden  ontzettend geluk met het weer, wat ook wel goed uitkwam aangezien ik natuurlijk de dag van tevoren mn fijne warme DERM-trui en windproof jas in de bus had laten liggen... Typisch.
Hier in Chaltèn hebben we voorlopig afscheid genomen van Nick, die we in maart in Santiago weer zien. Emma en ik vertrekken morgen richting Bariloche met een tussenstop in Los Antiguos. Ik merk dat het Spaans me vrij goed afgaat en vind het heel leuk om te oefenen met de locals. Ik kan het meeste wel in ietwat gebrekkig spaans zeggen en mensen hier vinden het prachtig als je het probeert.

Emma en ik hebben een wafelzaakje ontdekt waar we zo heengaan, dus hier laat ik het bij voor vandaag. Het is maar goed dat ik hier ook lekker hike af en toe, want het eten hier is veel te lekker. Alle empanadas, bife de chorizo, ijs en andere lekkernijen maken me erg gelukkig en Emma vindt t erg amusant om mijn eetobsessie af en toe vast te leggen, wat voor charmante foto's op facebook zorgt. Ik vind het nu een beetje jammer dat ik zo lang geen blog heb geschreven, want er is nu gewoon teveel om in 1 blog te schrijven. Ik zal mn best doen om er wat vaker voor te gaan zitten!

Muchos besos en heel veel liefs,

NienkeSluitenGelezen