La gringita perdida
Door: Nienke van der Veen
Blijf op de hoogte en volg Nienke
21 Mei 2014 | Ecuador, Loja
Ai ai, alweer een maand geleden sinds mn laatste blog.... Ik ben de afgelopen 2 weken zo druk geweest in Loja, dat ik geen tijd heb gehad om te schrijven. Na mn laatste blog was ik voor het eerst een week weer in mn eentje aan het reizen. Vanuit Cuzco ben ik naar Lima gegaan, waar ik een vriend die ik in Buenos Aires had leren kennen heb opgezocht en een paar dagen lekker heb gechilld. Daarna heb ik de bus naar Mancora gepakt, waar ik de Engelsen (Nancy, Lauren en Matthew) van de Incatrail weer tegenkwam. Hier heb ik een heerlijke week aan het strand doorgebracht, gefeest en lekker uitgerust van al het hiken.Tijdens deze week verloofden Matthew en Lauren zich (!!!), wat we natuurijk uitgebreid gevierd hebben. Koninginnedag hebben we in een bar doorgebracht, wat toch een beetje kaal afsteekt tegen dronken met Dermers door de grachten van Amsterdam varen, maar toch gezellig was. Ook Roy en Nick kwam ik hier weer tegen en ook nog 1 dagje Rosalie en Willemijn.
Vervolgens heb ik de bus gepakt naar Loja in Ecuador, waar ik wat later aankwam omdat de man van de buscompany gelogen had en me een nepticket had verkocht (gebeurt hier kennelijk wel vaker). Hier ontmoette ik Cora (een Nederlandse vrouw die zich 34 jaar geleden hier gevestigd heeft) en haar man Nelson, die een ziekenhuis runt en daar ook chirurg is. Hier ben ik nu dus gedurende 4 weken aan het werk in het ziekenhuis, observeren en (als ik geuk heb) assisteren bij operaties, bloedprikken op het lab en meekijken bij patienten op de emergencia. Wel even wennen na 4 maanden reizen en compleet doen waar ik zelf zin in heb! Ik sta elke dag om 6 uur op en werk van 7 tot 7 in het ziekenhuis, met tussen de middag een lunchpauze waar ik word opgevangen door Cora en even 2 uurtjes Nederlands kan spreken, want de rest van de tijd praat ik alleen Spaans. Hoewel het lekker is om even mn backpack neer te zetten en een maand op 1 plek te zitten, valt het me toch ook zwaar. Naast dat ik 50 uur per week in het ziekenhuis ben, is het ook erg vermoeiend om constant in het Spaans te moeten praten. Niemand spreekt Engels en dingen zoals grapjes maken gaan toch wel lastig als je de taal niet vloeiend spreekt. Hoewel me verteld wordt dat mn Spaans heel goed is zit dat me toch dwars; ik kan niet echt mezelf zijn zoals in Nederlands of Engels.Ook val ik erg op met mn blonde haar en 1.75m hier, wat soms een beetje ongemakkelijk is (vooral als ik weer eens de verkeerde kant oploop en iedereen dit dus ook ziet omdat ze naar je kijken), dan voel ik me soms een beetje een gringita perdida (verdwaald buitenlands meisje). Soms is het ook grappig; een jongen die dacht dat ik geen Spaans spreek zei tegen een vriend: guapa, la suca! Wat 'knap hoor, dat blondje' betekent. Toen ie doorhad dat ik hem kon verstaan, durfde hij me de rest van de dag niet aan te kijken. Ondanks de moeizaamheden leer ik veel van wat ik hier zie en mag doen en gaat mn Spaans ook hard vooruit, dus ik ben blij dat ik het doe. Ik heb hier nog anderhalve week te gaan en dan pak ik de bus naar monatañita, aan de kust hier. Hier hou ik Frouke, een vriendin van geneeskunde, een paar dagen gezelschap. Zij gaat daar de komende maand Spaans leren. Na al het harde werk hier heb ik wel weer zin in een paar dagen strand en zon! Na Montañita heb ik nog tot 12 juni om door Ecuador naar Quito te trekken. Hier haal ik mn tantes op en gaan we samen naar de Galapagos eilanden, ik kan echt niet wachten!! Ik hoop voor die tijd nog een blog te kunnen schrijven. Heel veel liefs en tot snel!
Muchos besos, Nienke
Vervolgens heb ik de bus gepakt naar Loja in Ecuador, waar ik wat later aankwam omdat de man van de buscompany gelogen had en me een nepticket had verkocht (gebeurt hier kennelijk wel vaker). Hier ontmoette ik Cora (een Nederlandse vrouw die zich 34 jaar geleden hier gevestigd heeft) en haar man Nelson, die een ziekenhuis runt en daar ook chirurg is. Hier ben ik nu dus gedurende 4 weken aan het werk in het ziekenhuis, observeren en (als ik geuk heb) assisteren bij operaties, bloedprikken op het lab en meekijken bij patienten op de emergencia. Wel even wennen na 4 maanden reizen en compleet doen waar ik zelf zin in heb! Ik sta elke dag om 6 uur op en werk van 7 tot 7 in het ziekenhuis, met tussen de middag een lunchpauze waar ik word opgevangen door Cora en even 2 uurtjes Nederlands kan spreken, want de rest van de tijd praat ik alleen Spaans. Hoewel het lekker is om even mn backpack neer te zetten en een maand op 1 plek te zitten, valt het me toch ook zwaar. Naast dat ik 50 uur per week in het ziekenhuis ben, is het ook erg vermoeiend om constant in het Spaans te moeten praten. Niemand spreekt Engels en dingen zoals grapjes maken gaan toch wel lastig als je de taal niet vloeiend spreekt. Hoewel me verteld wordt dat mn Spaans heel goed is zit dat me toch dwars; ik kan niet echt mezelf zijn zoals in Nederlands of Engels.Ook val ik erg op met mn blonde haar en 1.75m hier, wat soms een beetje ongemakkelijk is (vooral als ik weer eens de verkeerde kant oploop en iedereen dit dus ook ziet omdat ze naar je kijken), dan voel ik me soms een beetje een gringita perdida (verdwaald buitenlands meisje). Soms is het ook grappig; een jongen die dacht dat ik geen Spaans spreek zei tegen een vriend: guapa, la suca! Wat 'knap hoor, dat blondje' betekent. Toen ie doorhad dat ik hem kon verstaan, durfde hij me de rest van de dag niet aan te kijken. Ondanks de moeizaamheden leer ik veel van wat ik hier zie en mag doen en gaat mn Spaans ook hard vooruit, dus ik ben blij dat ik het doe. Ik heb hier nog anderhalve week te gaan en dan pak ik de bus naar monatañita, aan de kust hier. Hier hou ik Frouke, een vriendin van geneeskunde, een paar dagen gezelschap. Zij gaat daar de komende maand Spaans leren. Na al het harde werk hier heb ik wel weer zin in een paar dagen strand en zon! Na Montañita heb ik nog tot 12 juni om door Ecuador naar Quito te trekken. Hier haal ik mn tantes op en gaan we samen naar de Galapagos eilanden, ik kan echt niet wachten!! Ik hoop voor die tijd nog een blog te kunnen schrijven. Heel veel liefs en tot snel!
Muchos besos, Nienke
-
22 Mei 2014 - 22:39
Laura :
Hoi nienke, zet hem op nog die laatste 1,5 week. Lijkt me ook lastig idd als ze helemaal geen engels spreken. wat zal je spaans goed worden! x laura
-
22 Mei 2014 - 23:27
Maaike:
Hoi Nienke,
Wat pittig zeg, 50 uur keihard ploeteren in het ziekenhuis. En of dat nog niet zwaar genoeg is, ook in het Spaans! Ik ben zeeer onder de indruk. Maar kan me voorstellen dat het veel is allemaal. Als je straks weer in Nederland bent kun je misschien wel Spaanse grapjes maken waar niemand iets van snapt. Of Nederlandse jongens guapo noemen en er dan achterkomen dat ze Spaans spreken=) En als je nu af en toe iets van je Nederlandse of Engelse humor kwijt wil, kun je dat wellicht zo nu en dan appen naar ons=). Sterkte en veel plezier!!
xx Maaike. -
24 Mei 2014 - 14:56
Heleen Hamers:
Weer met plezier gelezen. Veel plezier nog en hopelijk tot nog een volgend blog groetjes van ons allemaal -
06 Juni 2014 - 18:18
Maartje:
Hoi,lieve kind
Ik zit in het zonnetje in egmond en lees je verslag nog eens door
Inmiddels zit je nu in monatanita met frouke,waarschijnlijk
lekker chillen na al dat werken...
Fijn deze verslagen van je
Nog zo n beetje 5 weekjes....
Liefs,mama
Veel goeds en fijns...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
