Bergschoenen en inkacola
Door: Nienke van der Veen
Blijf op de hoogte en volg Nienke
19 April 2014 | Peru, Cuzco
Lieve allemaal,
Wisten jullie dat een president van Bolivia ooit een groot deel van het land heeft geruild voor een paard? En dat om je nieuwgebouwde huis te zegenen je daar een lamafoetus onder moet begraven? Voor een groter gebouw zoals een winkelcentrum of enorme villa is een lamafoetus niet genoeg en door een hoop mensen wordt nog steeds geloofd dat hier mensen voor geofferd en levend begraven worden, om pachamama (moeder aarde, waar veel mensen in Bolivia en Peru in geloven) gunstig te stemmen. Mij is verteld dat je dan naar een slechte buurt moet gaan, daar een zwerver of prostituee moet vinden waarvan je denkt ´oke, jij hebt ook wel een behoorlijk kutleven en je ziet er ook wel wat levensmoe uit´, om deze vervolgens te drogeren en je huisje mee in te wijden. Ik kan iedereen die naar La Paz gaat de free walking tour aanraden, waar ik dit soort info vandaan haal. 2 gezellige bolivianen leidden ons rond door de stad en waren niet verlegen om alle duistere en trieste geschiedenis van hun land uit de doeken te doen.
Ook in La Paz heb ik de deathroad afgefietst, de meest gevaarlijke weg ter wereld. Met een schietgebedje (ik bedoel je zal maar net die ENE hollander zijn die het ravijn infietst, eeuwige schaamte) zette ik mn helm op en begon aan de afdaling. Prachtige uitzichten onderweg werden afgewisseld met wat lugubere kruizen van minder fortuinlijke touristen die me voor gingen.... Maar al met al was het heerlijk om weer een tijd op een goede fiets te zitten en voel je je stiekem toch wel een beetje cool.
Na La Paz hebben we de bus naar lake Titicaca gepakt en Isla del Sol van noord naar zuid afgelopen. Jammer genoeg vertelde een Boliviaan ons van te voren dat het 2,5 uur zou duren. Dat was dus een andere route... Onze route duurde zo´n 4,5 uur, wat bij ons enige stress veroorzaakte aangezien we een boot terug naar Copacabana moesten halen. Als je Bolivianen een vraag stelt en ze weten het antwoord niet, is het daar dus kennelijk beleefder om maar een antwoord te geven in plaats van te zeggen dat je het niet weet. Dit heeft enige frustrerende momenten opgeleverd bij het naar de weg zoeken (daar ben ik al zo´n ster in, he?) en dus tijdens deze dagtrek. Afgezien van de stress was het eiland prachtig en was het een mooie afsluiting van Bolivia.
Hier heb ik afscheid genomen van Rosalie en Willemijn en heb ik de bus gepakt naar Cusco, waar de Incatrail voor mij de volgende dag begon. Dit was het eerste moment voor mij, sinds Buenos Aires, dat ik weer in mn eentje was. We waren met een groep van 10: 5 engelsen, 2 amerikanen, 2 duitsers en ik. Stiekem was ik wel een beetje zenuwachtig omdat iedereen al iemand kende behalve ik, en we moesten toch 4 dagen samen hiken met elkaar. Gelukkig had ik gelijk een klik met de engelsen en duitsers en dat heeft de trektocht waanzinnig leuk gemaakt. Ik heb in tijden niet zo gelachen en tijdens 43 km hiken (bergje op, af, met bagage op je rug!) is een beetje humor wel nodig. Sanitaire voorzieningen bestonden uit een gat waar je boven moest hurken en douches waren er niet. Tot mijn verbazing behoorde ik tot de ´snelle subgroep´ en onze gids kwam vaak puffend aan op een berg wanneer wij al 20 minuten aan het wachten waren en 1 dag waren we zelfs eerder dan de porters (peruanen met 20 kg op hun rug die je vaak onderweg voorbij rennen, echt waanzinnig). Dat was wel even een egoboost; alle hikes van Argentina, Chile en Bolivia hebben toch hun vruchten afgeworpen. Op de laatste dag stonden we om 3:30 op om de laatste hike naar de Sungate en Machu Picchu af te leggen. ´s ochtends was het helemaal mistig en waren we vrij chagrijnig, maar een uur later brak de zon door en hadden we een prachtig uitzicht. Als je 4 dagen lang gehiked hebt en dan eindelijk op Machu Picchu staat, voel je toch enige arrogantie richting de ´dagjesmensen´. Deze komen per trein aan en moeten alleen nog 5 minuten omhoog klimmen voor uitzicht over Machu Picchu en een half uur voor de Sungate, als je snel bent. Toen we op het traditionele fotopunt stonden zei een man achter ons; halloooo er zijn ook nog andere mensen, ik wacht al 5 minuten! Toch wel fijn om dan te kunnen zeggen: ¨sorry dude, wij hebben al 4 dagen gehiked dus we gaan hier even rustig de tijd voor nemen.¨ Die mensen roken bovendien veel te schoon in onze 4 dagen niet gewassen neusjes. Iiiihl. De dag na de incatrail was het tijd voor een paar welverdiende pisco sours in een bar in Cusco en vandaag hebben we afscheid genomen van de Engelsen, die op dit moment de Amazone aan het verkennen zijn. Over 2 weken zie ik ze weer in het noorden van Peru, waar ik eindelijk weer een strand ga zien. Wat ik de komende 2 weken ga doen weet ik nog niet, ik ben in ieder geval even moe van al het hiken en vind een beetje stadjes aflopen wel lekker nu. Aan het eind van de komende 2 weken zal ik Loja bereiken, in Ecuador. Hier ga ik een maand stage lopen in een ziekenhuis en meehelpen in een weeshuis, waar ik heel veel zin in heb. Na 4 maanden reizen is het lekker om op 1 plek te kunnen blijven, ook al zal het wel vermoeiend zijn om constant Spaans te moeten spreken en 6 dagen per week te werken...
Ik ga hier een cavia of iets dergelijks te eten zoeken, ik hoop dat jullie over 2 weken mn nieuwe blog weer kunnen lezen!
Muchos besos,
Nienke
Wisten jullie dat een president van Bolivia ooit een groot deel van het land heeft geruild voor een paard? En dat om je nieuwgebouwde huis te zegenen je daar een lamafoetus onder moet begraven? Voor een groter gebouw zoals een winkelcentrum of enorme villa is een lamafoetus niet genoeg en door een hoop mensen wordt nog steeds geloofd dat hier mensen voor geofferd en levend begraven worden, om pachamama (moeder aarde, waar veel mensen in Bolivia en Peru in geloven) gunstig te stemmen. Mij is verteld dat je dan naar een slechte buurt moet gaan, daar een zwerver of prostituee moet vinden waarvan je denkt ´oke, jij hebt ook wel een behoorlijk kutleven en je ziet er ook wel wat levensmoe uit´, om deze vervolgens te drogeren en je huisje mee in te wijden. Ik kan iedereen die naar La Paz gaat de free walking tour aanraden, waar ik dit soort info vandaan haal. 2 gezellige bolivianen leidden ons rond door de stad en waren niet verlegen om alle duistere en trieste geschiedenis van hun land uit de doeken te doen.
Ook in La Paz heb ik de deathroad afgefietst, de meest gevaarlijke weg ter wereld. Met een schietgebedje (ik bedoel je zal maar net die ENE hollander zijn die het ravijn infietst, eeuwige schaamte) zette ik mn helm op en begon aan de afdaling. Prachtige uitzichten onderweg werden afgewisseld met wat lugubere kruizen van minder fortuinlijke touristen die me voor gingen.... Maar al met al was het heerlijk om weer een tijd op een goede fiets te zitten en voel je je stiekem toch wel een beetje cool.
Na La Paz hebben we de bus naar lake Titicaca gepakt en Isla del Sol van noord naar zuid afgelopen. Jammer genoeg vertelde een Boliviaan ons van te voren dat het 2,5 uur zou duren. Dat was dus een andere route... Onze route duurde zo´n 4,5 uur, wat bij ons enige stress veroorzaakte aangezien we een boot terug naar Copacabana moesten halen. Als je Bolivianen een vraag stelt en ze weten het antwoord niet, is het daar dus kennelijk beleefder om maar een antwoord te geven in plaats van te zeggen dat je het niet weet. Dit heeft enige frustrerende momenten opgeleverd bij het naar de weg zoeken (daar ben ik al zo´n ster in, he?) en dus tijdens deze dagtrek. Afgezien van de stress was het eiland prachtig en was het een mooie afsluiting van Bolivia.
Hier heb ik afscheid genomen van Rosalie en Willemijn en heb ik de bus gepakt naar Cusco, waar de Incatrail voor mij de volgende dag begon. Dit was het eerste moment voor mij, sinds Buenos Aires, dat ik weer in mn eentje was. We waren met een groep van 10: 5 engelsen, 2 amerikanen, 2 duitsers en ik. Stiekem was ik wel een beetje zenuwachtig omdat iedereen al iemand kende behalve ik, en we moesten toch 4 dagen samen hiken met elkaar. Gelukkig had ik gelijk een klik met de engelsen en duitsers en dat heeft de trektocht waanzinnig leuk gemaakt. Ik heb in tijden niet zo gelachen en tijdens 43 km hiken (bergje op, af, met bagage op je rug!) is een beetje humor wel nodig. Sanitaire voorzieningen bestonden uit een gat waar je boven moest hurken en douches waren er niet. Tot mijn verbazing behoorde ik tot de ´snelle subgroep´ en onze gids kwam vaak puffend aan op een berg wanneer wij al 20 minuten aan het wachten waren en 1 dag waren we zelfs eerder dan de porters (peruanen met 20 kg op hun rug die je vaak onderweg voorbij rennen, echt waanzinnig). Dat was wel even een egoboost; alle hikes van Argentina, Chile en Bolivia hebben toch hun vruchten afgeworpen. Op de laatste dag stonden we om 3:30 op om de laatste hike naar de Sungate en Machu Picchu af te leggen. ´s ochtends was het helemaal mistig en waren we vrij chagrijnig, maar een uur later brak de zon door en hadden we een prachtig uitzicht. Als je 4 dagen lang gehiked hebt en dan eindelijk op Machu Picchu staat, voel je toch enige arrogantie richting de ´dagjesmensen´. Deze komen per trein aan en moeten alleen nog 5 minuten omhoog klimmen voor uitzicht over Machu Picchu en een half uur voor de Sungate, als je snel bent. Toen we op het traditionele fotopunt stonden zei een man achter ons; halloooo er zijn ook nog andere mensen, ik wacht al 5 minuten! Toch wel fijn om dan te kunnen zeggen: ¨sorry dude, wij hebben al 4 dagen gehiked dus we gaan hier even rustig de tijd voor nemen.¨ Die mensen roken bovendien veel te schoon in onze 4 dagen niet gewassen neusjes. Iiiihl. De dag na de incatrail was het tijd voor een paar welverdiende pisco sours in een bar in Cusco en vandaag hebben we afscheid genomen van de Engelsen, die op dit moment de Amazone aan het verkennen zijn. Over 2 weken zie ik ze weer in het noorden van Peru, waar ik eindelijk weer een strand ga zien. Wat ik de komende 2 weken ga doen weet ik nog niet, ik ben in ieder geval even moe van al het hiken en vind een beetje stadjes aflopen wel lekker nu. Aan het eind van de komende 2 weken zal ik Loja bereiken, in Ecuador. Hier ga ik een maand stage lopen in een ziekenhuis en meehelpen in een weeshuis, waar ik heel veel zin in heb. Na 4 maanden reizen is het lekker om op 1 plek te kunnen blijven, ook al zal het wel vermoeiend zijn om constant Spaans te moeten spreken en 6 dagen per week te werken...
Ik ga hier een cavia of iets dergelijks te eten zoeken, ik hoop dat jullie over 2 weken mn nieuwe blog weer kunnen lezen!
Muchos besos,
Nienke
-
19 April 2014 - 22:36
Maartje:
Mooi verslag weer! Brr die fietstocht doe ik je niet na..
Dat sanitaire gat in de grond ook niet,haha
Love,mtje -
20 April 2014 - 01:13
Gwen:
Ik dacht ik krijg een hele ode aan de bergsschoen maar neeeeeen. Das mooi. Donderdag was er een gender bender borrel, het is jammer dat je geen jongens op hebt kunnen maken. Het was hiiiiillllaaaaarisch. Maar ik geloof dat je h op een iets betere plek zit dan ik. Doe je wel voorzichtig in je eentje, je weet niet hor ver die traditie van gebouwen inzegenen rijkt, en een lekkere blondie diet ook vast veel goeds voor een nieuw huisie. Haaaaaave fun chicka!!!!
OK doei -
20 April 2014 - 10:42
Regien Laagland:
Hoi Nienke, wat schrijf je leuk. Een plezier om te lezen. Wat ik fantastisch vind, is dat je aldoor nieuwe ontmoet en zo gemakkelijk verder reist. Want wat heb je veel mensen ontmoet. En een prima conditie gekregen.... Ik herken ook veel van je verhalen. Wij voelden ons ook reizigers in plaats van toeristen. Wel effe een verschil. Geniet maar van je a.s. 2 weken dolce far niente en que le vaya bien! Liefs Regien -
20 April 2014 - 21:49
Thea:
Lieve Nienke
Wat maak jij fijne dingen mee .
Ik wens je heel veel sterkte op de nieuwe werk plaats en zie al uit naar het nieuwe verslag
Het is geweldig dit verslag van je te lezen .wat zul jij later een fijne dokter worden met heel veel ervaring en mensen kennis een lief en dapper meisje ben geweldig wat zullen de kinderen een fijn iemand krijgen om ze verder in hun leven te helpen .je weet ik werd ook wees op mijn vijftiende ik had geen broers en zussen en ging weg naar een andere plaats.
Ik heb ook fijne en minder leuke mensen ontmoet en de mindere laat je vallen want je moet voor uit dat geld ook voor die kinderen ,alleen hier is het wel beter als daar.
Nienke ik wens je een fijne tijd daar maar denk ook aan je zelf ook genieten dat verdien je liefs Thea -
01 Mei 2014 - 09:38
Maaike:
Hoi lieve Nienke,
Met veel plezier lees ik weer je verslag. Hardop lachen, alles :). Het klinkt als een prachtige reis, fijn dat je zulke leuke dingen meemaakt! En dat je situaties aangaat die een beetje spannend lijken en dan toch leuk blijken te zijn.
Ook doe ik weer inspiratie op van je verhaal :). Misschien kan ik een drol van Maggy ergens op het balkon (of juist in de kelder?) leggen om ons huisje te zegenen nu we mogen blijven.
Ik kijk weer uit naar je nieuwe verslag!
Kus! Maaike.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley