Bolivia (Bijna halverwege!¿)

Lieve allemaal,

Lopend over de marktjes van sweet sucre, zonnetje op mn bol en sapje in mn hand; puur geluk. Iets meer dan 2 weken zijn er weer voorbij sinds mn laatste blog maar er is zoveel gebeurd dat het veel langer lijkt. Aan de andere kant gaat de tijd hier veel te snel voorbij en voelt het alsof ik gisteren nog achter mn bureau zat om mn allereerste blog te schrijven, de zenuwen gierend door mn leven en me afvragend waarom ik hier ook alweer in godsnaam aan begonnen was. Vreemd idee dat in Nederland net de lente is begonnen, terwijl hier de herfst net is ingegaan en ik naar mijn smaak net iets te vaak een lange broek aan moet trekken. Over het weer gesproken; de afspraak was dat het in Nederland bitterkoud zou zijn met regen, wind en storm terwijl ik de zon achterna zou reizen. Ik zie veel te veel foto´s op facebook voorbijkomen van zonnige terrasjes met wijntjes en zonnenbrillen (ook in de winter!!), dus kunnen jullie op zn minst doen alsof het daar sneeuwt?? Bij voorbaat dank.

Na Mendoza ben ik doorgereisd via het noorden van Argentina richting San Pedro de Atacama, in de woestijn van Chile. Hier hebben we zoveel gedaan dat we bijna al moe waren voor het echte werk (de zoutvlaktes van Uyuni) kon beginnen. Verschillende prachtige laguna´s, bergen en zoutvlaktes kwamen aan bod en ik begin eindelijk de smaak te pakken te krijgen met mijn camera (als je het heel lief vraagt laat ik misschien wat smaakvolle faceplants van tijdens het sandboarden zien); het enthousiasme en de ijverigheid van de boys is kennelijk besmettelijk.

In onze 4x4 jeep (en ja, ik weet inmiddels wat dat betekent), bestuurd door Sammi, die mijn Bon Iver-muziek in de auto niet zo kon waarderen en er wat vrolijke Boliviaanse volksmuziek doorheen knalde, ontmoetten we de duitsers met wie we deze 3 dagen de auto en ervaringen zouden delen. Met een goede ´er was eens een Nederlander, Duitser en Belg´-mop (op verzoek op te sturen) lagen de verhoudingen gelijk goed en hebben we het super gezellig gehad. De zoutvlaktes waren als een echt cliché oprecht een hoogtepunt van mijn reis en ik heb dan ook uren besteed aan flamingo na zonsondergang na laguna te fotograferen en 100 poses op de zoutvlaktes aan te nemen. Ik moet eerlijk toegeven dat, na al het moois dat ik tot nu toe heb gezien tijdens mijn reis, ik me er zelf af en toe op betrap dat ik wel eens denk ;pfff alweer een flamingo, weer zo´n berg.... Ik blijf wel ff in de auto en zet de foto´s van Nick en Roy straks wel op mn USB-stick. Kennelijk word ik wat verwend van alle prachtige landschappen die ik tegen ben gekomen en ik vind het nu dan ook lekker om even uit te puffen in een stadje. In Uyuni aangekomen heb ik afscheid genomen van Nick en Roy, die richting Cusco zijn vertrokken om de Incatrail te doen. In San Pedro Atacama waren we echter Rosalie en Willemijn tegengekomen, 2 Nederlandse meisjes die ik tijdens mijn laatste dagen in Buenos Aires heb leren kennen en die ook richting Bolivia gingen. Zo komt het dat ik wederom niet alleen ben, maar nu gezellig samen met hen samenreis tot 13 april, wanneer de Incatrail voor mij begint. Ik ben benieuwd of er nog een moment tijdens deze 6 maanden wanneer ik echt alleen reis, maar tot nu toe vind ik het ontzettend gezellig op deze manier!

Vanuit Uyuni zijn we naar Tupiza vertrokken, een stadje die omringd wordt door prachtige natuur waar we een dag te paard doorheen zijn getrokken. Onze gids vonden we ietwat dubieus; hij zweepte onze paarden rustig op tot galloperen over nauwe bergweggetjes en toen hij mijn dwarse paard (seriously, het lag niet aan mij) voor zijn eigen paard wisselde, leek het beestje alleen nog maar slechter te luisteren. Hier was ik wel een beetje zelfvoldaan over. Na Tupiza zijn we doorgereisd naar Potosí, wat erg veel indruk op me heeft gemaakt. Met een groep daalden we af in de zilvermijnen wat het stadje ooit zo welvarend en beroemd had gemaakt, maar wat bij ons nu slechts nog afschuw en geschoktheid opwekte. De omstandigheden waar deze mensen in werken zijn afschuwelijk. We waren eerst een beetje geïrriteerd; we hadden gelezen dat je het beste de tour onder begeleiding van een ex-mijnwerker kon doen, aangezien die meer respect had voor de mijnwerkers en geen dynamiet opblies ter demonstratie, voor de lol. Dat deed de vrouw die ons rondleidde dus wel en ze leek ook niet erg gemotiveerd. Toen vertelde ze ons (op de vraag hoe vaak ze dit deed en of zij niet last had van de slechte lucht), dat haar man in de mijnen had gewerkt en hierdoor overleden was, geen goede verzekering en pensioen van de mijnmaatschappij kreeg en dat ze dit werk (2 keer per dag 4 uur toeristen in de mijn rondleiden) moest doen om zichzelf en haar 2 zoontjes te onderhouden. Dan slik je je klachten toch wel snel in en werden we allemaal heel stil. Ze moet weten dat haar lot waarschijnlijk hetzelfde is als dat van haar man; veel mensen die in de mijnen werken sterven zo´n 15 jaar later aan silicoselongen of in een mijnongeluk en nemen de laatste jaren van hun leven hun kinderen mee de mijn in om hen alles te leren, zodat zij na hun dood een ´toekomst´ hebben met werk in de mijnen. We voelden ons allemaal vrij naar na de rondleiding en het liet ons ontzettend realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben zelf.

Blij waren we toen we richting Sucre trokken, door velen de mooiste stad van Bolivia genoemd en ik begrijp nu waarom. Het is verbazingwekkend om te zien hoe zo´n mooi land als Bolivia, met prachtige landschappen, zo arm is en hoe slecht de hygiëne en verzorging van hun land is. Mensen plassen gerust overal op straat (het ruikt op elke straathoek naar koninginnenacht in Amsterdam) en vuilnis wordt gewoon op straat gegooid. Sucre daarentegen is stukken mooier en rijker dan de rest van Bolivia. De gebouwen zijn mooi wit gekleurd en in een soort Romeinse stijl gebouwd. Er zijn parken, mooie marktjes met alpaca-truien, groenten, fruit en taart (oprecht, deze mensen zijn echt gek op taart) en we zijn al 2 keer naar de film geweest in de bioscoop, wat inmiddels een luxe voor ons is. Ik heb zelfs stroopwafels gevonden hier, wat er op wijst dat Sucre kennelijk erg populair is onder de Hollanders.

Gisteravond, terwijl ik zo´n 1000 foto´s aan het uploaden was, was er een aardbeving van 8,2 op de schaal van Richter in het noorden van Chile. Wij hebben er gelukkig niks van gevoeld, maar het is wel een vreemd idee dat er mensen zijn omgekomen en velen geëvacueerd werden omdat er gevreesd werd voor een tsunami in een gebied waar we zo´n week geleden nog waren. Op dit moment zijn er stakingen in Potosí door de mijnwerkers (wat wij nu ook helemaal kunnen begrijpen), waardoor het vervoer vrijwel plat ligt. We hopen dat dit vrijdag is opgelost, dan willen we richting La Paz gaan en daarna naar Lake Titicaca, waarna ik afscheid ga nemen van Willemijn en Rosalie en naar Cusco trek om de Incatrail te gaan doen.

Blijf alsjeblieft vooral allemaal reageren en leuke berichtjes sturen over hoe het thuis gaat! Er zijn ook momenten dat ik even genoeg van alle bergen heb en verlang naar een lekker biertje op dat zonnige terrasje in Amsterdam....

Heel veel liefs y muchos besos,

Nienke